.. Day of the treatment

Zoals jullie allemaal weten was vandaag de grote dag. De dag van de stamceltherapie.. Vanmorgen hebben we lekker rustig aangedaan, op ons gemak verzorgd en gewacht tot we opgehaald werden.

Het wachten viel tegen omdat Michele nuchter moest blijven tot na de behandeling. Om kwart voor 1 zaten we samen met Alejandra en de manager van de kliniek, Joanna, in de auto onderweg naar de kliniek.

We gingen naar een privé kliniek in de buurt waar de procedures werden uitgevoerd. De kliniek van dr. Gonzales krijgen we van de week nog te zien.

Eenmaal bij de kliniek aangekomen stond een heel team ons op te wachten. Michele werd in de rolstoel meegenomen door de verpleegkundige die tijdens de procedure Michele ging ondersteunen. We hadden niet eens tijd om gedag te zeggen, zo snel ging het.

Tim en Sanne mochten meekijken in de ruimte achter het glas, waar de verpleegkundigen, anestesisten en dokter vaker samen zitten. We konden de procedure prima volgen. Michele werd omgekleed, kreeg een broekje en een operatiehemd aan, slofjes en een muts en werd met de rolstoel de operatiekamer binnen gereden.

Dr. Gonzales heeft bij ons gezeten en nogmaals uitgelegd wat hij precies ging doen. Ook was hij erg onder de indruk van ons gesprek van gisteren over ALS in Nederland.

Michele werd op de operatietafel getild, waar alle voorbereidingen werden getroffen. Hij kreeg dekens over zich heen ivm de kou en de rug werd vrijgemaakt. Via het infuus krijg hij NaCL 0,9%. Hij werd aangesloten aan de monitor en de anestesist bracht hem in slaap. Het was niet nodig dat Michele geïntubeerd werd omdat ze via lichte medicatie hem in slaap hielden. Deze medicatie zorgt ervoor dat je de pijn in die mate niet meekrijgt. Wij konden echter zien dat Michele zo nu en dan, ondanks de anesthesie bewoog of licht reageerde. Toen de dokter de stamcellen uit het gesealde doosje haalde, zwaaide hij naar ons.. dat we goed moesten kijken. We hebben het van À tot Z gevolgd en wilden natuurlijk niks missen.. Het was zo spannend, om hem over te leveren aan anderen, maar hij was absoluut in goede handen.. De zuster, dokter en andere mensen waren lief en zorgden allemaal goed voor hem.

Alejandra zorgde in de tussentijd goed voor ons. Ze vroeg continue of we iets wilden drinken of eten, of ze iets voor ons moest halen.. Maar door de spanning hadden we allebei geen honger.

Na zo'n drie kwartier zat de behandeling erop.. Michele werd langzaam wakker op de operatiekamer en was gelijk aan het smilen naar ons. Toen hij op de recovery was mochten we zo'n 30 minuutjes niet bij hem, maar toen hij eenmaal aangekleed was en in de rolstoel zat met het infuus nog aangesloten, is Sanne naar hem toe gegaan. Tim heeft even gewacht in de wachtkamer samen met de chauffeur die ons terug zou brengen.

Toen ik naar Michele toeging zat hij rillend en bibberend in de rolstoel, van de kou en de narcose. Ook was hij verdrietig omdat hij zich al twee en een half jaar niet zo lekker heeft gevoeld als tijdens het slapen op de operatietafel, geen pijn.. gewoon even helemaal niks. Ook het gevoel dat er eindelijk na drie jaar iets gedaan wordt.. Na even samen gepraat te hebben ging het allemaal weer een beetje. Alle spanning van afgelopen periode komen er vandaag uit. De transfer van kliniek naar appartement ging snel, het regende voor het eerst sinds we hier zijn in Bogota. We hebben Michele samen uit de auto getild om z'n rug, waar ze op 6 plaatsen geïnjecteerd hebben zo min mogelijk te belasten. Ook hebben ze 20 miljoen cellen in de bloedbaan ingespoten.
In het appartement heeft Michele even in de elektrische rolstoel gezeten, onder dikke dekens om hem op te warmen en geprobeerd om iets te eten. Pijn in de rug en nek van het injecteren, wat hoofdpijn en last van misselijkheid hoort er allemaal bij.

We hebben Michele rond 18u naar bed gebracht met een temp van 39,9. Na even met dr. Gonzales via telefoon en app gesproken te hebben gaf hij, zoals al eerder aangegeven, aan dat dit normaal kan zijn. We moeten het goed in de gaten houden en hem om de zoveel tijd updaten. Hij volgt ons op de voet..
Morgen moet de temp gezakt zijn en vanaf morgenmiddag mogen we de draad weer oppakken. Het is belangrijk om dingen te blijven doen, zodat de cellen weten waar ze naar toe moeten en wat ze moeten doen..

We hebben samen met z'n drieën film gekeken en hem gezelschap gehouden en gaan dalijk slapen.

Verder krijgen we handigheid in de verzorging en het behelpen zonder hulpmiddelen.. Het heeft even nodig gehad, maar zo zie je dat alles went.

We houden jullie op de hoogte van de ontwikkelingen in Bogota.

Allemaal heel erg bedankt voor de lieve berichten, het duimen en de kaarsjes vandaag.

Michele, Tim & Sanne